UCHWAŁA NR XXX/176/2002 Rady Gminy i Miasta Mirosławiec z dnia 27 czerwca 2002 r. w sprawie rozpatrzenia skargi Pani Anny Maternowskiej na działanie Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Mirosławcu

UCHWAŁA NR XXX/176/2002

Rady Gminy i Miasta Mirosławiec

z dnia 27 czerwca 2002 r.

w sprawie rozpatrzenia skargi Pani Anny Maternowskiej na działanie Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Mirosławcu

Na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. nr 142 poz. 1591 ze zmian.) oraz art. 229 pkt 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (dz.U. z 2000 r. nr 98 poz. 1071 ze zmian.) Rada Miejska w Mirosławcu uchwala:

§ 1. Uznaje się skargę Pani Anny Maternowskiej na działanie Kierownika Miejsko-Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w Mirosławcu za bezzasadną.

§ 2. Wykonanie uchwały powierza się Przewodniczącemu rady Miejskiej w Mirosławcu.

§ 3. Uchwała wchodzi w życie z dniem podjęcia.

Uzasadnienie

Rada Miejska po rozpatrzeniu skargi skarżącej Pani Anny Maternowskiej oraz stanowiska Komisji Rewizyjnej uznaje skargę za bezzasadną z poniżej podanych przyczyn:

Pani Maternowska z dniu 08.04.2002 r. zwróciła się z prośbą o udzielenie pomocy finansowej na zakup żywności, opłacenie rachunku za energię elektryczną oraz na zakup opału. W tym samym dniu o pomoc finansową zwrócił się także ojciec skarżącej.

W trakcie wywiadu sporządzonego 10.04.2002 r. Ustalono, że Pani AnnaMaternowska nadal mieszka u ojca - Jerzego Maternowskiego, z którym prowadzi wspólne gospodarstwo domowe. Zarówno Pani Maternowska jak i jej ojciec są osobami bezrobotnymi bez prawa do zasiłku i nie posiadają dochodu. Rodzina zalega z opłatami za energię elektryczną i zimną wodę. Razem jest to kwota 229,18zł. Z wywiadu wynika ponadto, że Pani Maternowska jest pod kontrolą lekarską lecz nie wymaga leczenia farmakologicznego. Nie dokumentuje też leczenia szpitalnego. Od grudnia 2001 r. oczekuje na ustalenie stopnia niepełnosprawności.

Podczas wywiadu uzgodniono pomoc w formie zasiłku okresowego. Wszystkie informacje uzyskane w trakcie wywiadu Pani Maternowska potwierdziła własnoręcznym podpisem, oświadczając tym samym, że są one zgodne z prawdą.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej kryterium dochodowe dla tego typu rodziny to 691 zł i kwalifikowało rodzinę do świadczeń fakultatywnych z pomocy społecznej.

W wyniku rozpatrzenia sprawy Pani AnnaMaternowska otrzymała pomoc w formie zasiłku okresowego od kwietnia 2002 r. do maja 2002 r. po 80 zł. miesięcznie.Od decyzji tej skarżąca wniosła odwołanie do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koszalinie, które decyzję utrzymało w mocy.

W momencie orzekania, w ramach zadań zleconych, ośrodek dysponował kwotą 4 140 zł. na pomoc w formie zasiłków okresowych. W okresie tym rozpatrzono 26 wniosków o tę formę pomocy. Najwyższy zasiłek okresowy w tym czasie wyniósł 300 zł. i został wypłacony rodzinie trzynastoosobowej, najniższy 80 zł. a średnia wysokość zasiłku okresowego wyniosła 159 zł.

W tym samym czasie ojciec skarżącej otrzymał pomoc w formie zasiłku celowego w kwocie 70 zł. z przeznaczeniem na opłacenie należności za zimną wodę i na zakup lekarstw. Tym samym pomoc dla rodziny w miesiącu kwietniu wyniosła 150 zł.

Pomoc finansowa w formie zasiłku okresowego jest świadczeniem realizowanym w ramach zadań zleconych gminie ze środków pozyskiwanych od administracji rządowej i świadczona jest w granicach możliwości finansowych ośrodka. Sam fakt spełnienia kryterium dochodowego nie stanowi podstawy do obowiązkowego przyznania świadczenia w wysokości zaspakajającej oczekiwane potrzeby rodziny.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej, osoby i rodziny powinny przezwyciężać trudne sytuacje życiowe wykorzystując własne środki, możliwości i uprawnienia. Najpierw więc powinny być wykorzystane uprawnienia przysługujące osobom i rodzinom na mocy innych ustaw. Dlatego też oprócz pomocy finansowej, zgodnie z art. 23 ustawy o pomocy społecznej, skarżącej została udzielona pomoc w formie poradnictwa.Dotyczyła ona m. in. możliwości ubiegania się o świadczenie rentowe, po spełnieniu warunków określonych w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych.

Pani Anna Maternowska ze świadczeń pomocy społecznej korzysta od 1998 r. W okresie tym skorzystał z następujących form pomocy finansowej:

- kwiecień - maj 1998 r. zasiłek okresowy po 110 zł m-nie,

- październik 1998 r. zasiłek celowy na zakup żywności 100 zł.

- listopad - grudzień 1998 r. zasiłek okresowy po 150 zł m-nie,

- styczeń - marzec 1999 r. zasiłek okresowy po 40 zł m-nie,

- październik 2001 r. bon żywnościowy na kwotę 80 zł,.

- listopad - grudzien2001r. zasiłek okresowy po 200 zł m-nie,

- grudzień 2001 r. zasiłek celowy na zakup żywności w kwocie 50 zł.

- marzec 2002 r. zasiłek celowy na zakup żywności i opłaty w kwocie100 zł.

- kwiecień - maj 2002 r. zasiłek okresowy po 80 zł m-nie.

W myśl ustawy o pomocy społecznej osobą bezdomną jest taka osoba, która nie zamieszkuje w lokalu mieszkalnym w rozumieniu przepisów o najmie lokali mieszkalnych i przepisów o ewidencji ludności i dowodach osobistych. W przypadku Pani Maternowskiej nie jest spełniony warunek pierwszy, wobec czego Pani Maternowska nie jest osobą bezdomną.

Pani Maternowska mimo wyroku z dnia 25.04.1997 r. o eksmisji, z mieszkania w Jabłonkowie 5/3 wymeldowała się dopiero 29.10.2001 r. a już w drugiej połowie grudnia tego samego roku zamieszkała tam bez meldunku.

Od 1 lipca1995 r. skarżąca miała możliwość zamieszkania w Mirosławcu przy ul. Akacjowej 1/7 (w lokalu suchym i ciepłym) na podstawie umowy zawartej pomiędzy matką skarżącej Panią Bożeną Maternowską a Burmistrzem Gminy i Miasta Mirosławiec. Pani Anna Maternowska nie skorzystała z tej możliwości i z młodszą siostrą pozostała nadal w Jabłonkowie.

W dniu 31.11.2001 r. Pani Maternowska zgłosiła się do ośrodka twierdząc, że nie ma gdzie mieszkać i jest gotowa wprowadzić się do budynku Urzędu. Zaproponowano więc skarżącej, zgodnie z art. 14 ustawy o pomocy społecznej, pomoc w formie tymczasowego miejsca noclegowego w schronisku.

Na propozycje pomocy w tej formie Pani Maternowska wyraziła zgodę, o ile w między czasie nie znajdzie innego rozwiązania. Po dwóch tygodniach zgodę tę wycofała, tłumacząc swoją decyzję tym, że lekarz rodzinny znając zły stan zdrowia skarżącej zabronił zamieszkania jej w schronisku. W tym czasie Pani Maternowska mieszkała u siostry w Mirosławcu. Z dokumentacji ośrodka wynika, że Pani Maternowska bardzo często zmieniała miejsce zamieszkania, także przed wyrokiem o eksmisji. Ponadto z uzyskanych informacji wynika, że Pani Anna Maternowska od kilku miesięcy mieszka w Jabłonkowie nie tylko z ojcem lecz także ze swoim konkubentem - żołnierzem zawodowym. Oznacza to, że informacje podane do wywiadu w dniu 10 kwietnia br. i do wywiadów sporządzonych wcześniej były niezgodne z prawdą. W związku z powyższym ośrodek wystąpił z pismem do Pani Anny Maternowskiej z prośbą o zgłoszenie się z celu wyjaśnienia sprawy.

Biorąc pod uwagę nowe fakty należy stwierdzić, że w rozwiązywaniu swojej trudnej sytuacji życiowej skarżąca nie współpracuje z pracownikiem socjalnym, o czym stanowi przepis art. 1 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej oraz lekceważy sobie przepisy prawne.

Zasady i tryb postępowania w sprawie udzielania świadczeń z pomocy społecznej określają przepisy stawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej. (Dz.U. z 1998 r. nr 64 poz. 414 ze zmian.). Przepisy tej ustawy stosowane są także w przypadku ubiegania się o pomoc przez Panią Maternowską (ustalenie dochodów, sytuacji rodzinnej, mieszkaniowej, zdrowotnej, praca socjalna itp.).

Jeżeli chodzi o średnią wysokość świadczeń w gminie, wyjaśniam, że wysokość świadczeń obligatoryjnych ogłaszana jest przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej i wysokości tej nie można zmienić. Dla przykładu: renta socjalna i zasiłek stały wypłacany jest w wysokości 406 zł. a najniższy zasiłek stały wyrównawczy nie może być niższy niż 18 zł. Odniosę się zatem do świadczeń fakultatywnych, których wysokość uzależniona jest z jednej strony od sytuacji rodziny ubiegającej się o pomoc a z drugiej strony od aktualnie posiadanych środków i liczby osób ubiegających się o pomoc. Tak więc w okresie styczeń 2002 - kwiecień 2002 r. średnia wysokość zasiłku okresowego wyniosła 132,64 zł. Średnia wysokość zasiłku celowego natomiast w tym samym czasie to kwota 96,94 zł.

W dniach 27 i 28 maja 2002 r. w ośrodku pomocy społecznej została przeprowadzona kontrola przez Wydział nadzoru i Kontroli Urzędu Wojewódzkiego w Szczecinie. Kontrolą objęto między innymi zasady przyznawania świadczeń z zadań zleconych, szczególną uwagę zwrócono na zasadność przyznawania świadczeń tym osobom, o których w swojej skardze pisze Pani Maternowska. W wyniku kontroli okazało się, że zarzuty skarżącej są bezzasadne.